Ik ben Maxx
Ik ben Maxx, een Rhodesian Ridgeback reu van 5 jaar en ik ben een beetje zielig.
Mijn verre oorsprong ligt in Zuid-Afrika, Zimbabwe waar het altijd warm is. Daar hoor ik op leeuwen te jagen en mijn baas te beschermen. Dus wat doe ik in koud Nederland …?
Ik woon bij Sil & Alex. Overdag zijn ze aan het werk maar ’s avonds gaat alle aandacht naar mij toe. Daarom ben ik, ook al laat ik dat niet altijd blijken, toch wel heel blij om twee keer per week met Marry-Ellen mee te gaan. Ik merk aan het ochtendritme van mijn bazinnetje dat ik word opgehaald. Ze staat dan extra vroeg op, gaat eerst met me naar buiten en dan pas zelf onder de douche … VREEMD. Dan spits ik mijn oren en daar hoor en zie ik de rode bus al aankomen. Ik begin dan te janken maar vind het diep in mijn hart toch ook wel leuk. Lekker weg en altijd een koekje te snaaien. En Marry-Ellen heeft héél véél geduld met me …. Waarom ? Dat leg ik je uit …
Ik heb al aardig wat meegemaakt. Ik ben erg gebeten toen ik
4 maanden was door een grote enge hond. Sindsdien ben ik wat banger geworden.
Toen ik ongeveer 1 a 2 jaar was en de hormonen vlogen door mijn lijf, kreeg
ik een ontstoken jeweetwel .. de reuen onder ons weten wat ik bedoel. De dierenarts
heeft tegen mijn baasjes gezegd dat castratie de oplossing was alleen hebben
ze er niet bij gezegd dat ik me daarna niet helemaal lekker zou voelen. Ik voelde
me sloom, werd dik, had geen honger, werd nog banger, liep weg, werd nog dikker,
werd kaal, werd zeer ongezellig. Ik moet zeggen, mijn baasjes zijn echt heel
vaak naar de dierenarts geweest met mij en menig traantje gelaten. Ik ben geprikt
met naalden, werd op allerlei diëten gezet, kreeg kalmerende middelen,
moest weer op cursus en heb kilo’s antibiotica geslikt en ik kon maar
niet vertellen wat er met me was.
Tot op een dag mijn baasjes zelf een dermatoloog hadden gevonden in Oisterwijk.
En die lieve mevrouw zag meteen wat ik had … mijn schildklier werkte te
langzaam. Sinds een maand of 8 heb ik nu iedere ochtend 2 pillen en ik voel
me een stuk lekkerder. Ik val af, zie er weer strak uit en heb weer zin om te
wandelen en te spelen. Ben echter nog steeds een beetje onzeker, vooral in een
grote groep. Maar in die afgelopen 3, 4 jaar die nu voorbij zijn gegaan MOEST
ik altijd mee blijven gaan. En dat is maar goed ook. Bij Doggy-Paradise voel
ik me op mijn gemak en veilig. De andere honden laten me meestal met rust en
soms wil er één spelen en dan speel ik even mee …
Tsja, dit is mijn verhaal …
Tot in Reeuwijk zou ik zeggen !!!