Ik ben Lodewijck
15 april 2002
Even voorstellen:
Hallo vriendjes, vriendinnetjes, baasjes en andere bezoekers van de Reeuwijkse
Hout. Jullie hebben je natuurlijk al afgevraagd wie is dat zwarte “Monster”,
nou aardig hoor van jullie. Maar ik ben nou “Lodewijck”, een belachelijk
dure naam, voor een labrador zonder kentekenbewijs. Wat een geluk dat jullie
mijn achternaam nog niet hebben gehoord, het klinkt als de naam van een 17e
eeuwse kasteelheer; namelijk “Van Aavezaath” in zijn geheel dus:
Lodewijck van Aavezaath
Nieuwsgierig als iedereen is, zal ik jullie ook niet in het ongewisse laten wat betreft mijn leeftijd. Normaal gesproken lieg ik altijd over zulke zaken, maar sinds kort heb ik verkering dus nu mag iedereen wel weten dat ik iets ouder ben dan drie jaar. O ja dames, U hoeft niet bang te zijn voor mijn geslachtsdriften, mijn blaf klinkt wat hoog en mijn baasjes hebben voor mij verzonnen dat ik maar naar het hondenkoor moest gaan. Nou gaat het blaffen me zo slecht af, dat ik eigenlijk voor spek en bonen op de bühne sta.
Nou heb ik wel verteld wie ik ben, maar nog niet sinds wanneer
ik met Marry-Ellen op pad ben. Dat wil ik wel aan jullie kwijt, want het is
echt geweldig om met al die andere beesten door de Reeuwijkse Hout te ravotten.
Zoals gebruikelijk geef ik weer een hele afwijkende uitleg (ben gewoon de bal
effe kwijt). Marry-Ellen komt mij drie keer in de week ophalen en dat doet ze
al vanaf begin maart 2002.
Dit hele blaartrekkende verhaal ging over mezelf, maar dat is niet helemaal
eerlijk want zonder Marry-Ellen was ik maar een hele eenzame hond geweest. Wat
een onvoorstelbaar lieve en geduldige meid is dat zeg. Die heeft me echt onder
de duim gekregen en ze wordt niet eens echt heel erg boos op mij, als ik weer
eens eigenwijs ben. Ze is echt een schat en als ik haar hoor aankomen dan blaf
ik gewoon een keertje van opwinding. Weet je wat er dan gebeurt, dan mag ik
achter in “de bus”. Een hele riante rode hondenvervoerinrichting,
waar je wel mee naar Zuid-Frankrijk kan afreizen. Helaas mag ik maar drie keer
in de week mee, want als het aan mij ligt ga ik elke dag wel twee keer met Marry-Ellen
mee.
Mijn baasjes zijn ook heel erg blij dat ik het zo goed met Marry-Ellen kan vinden
(niet verder vertellen hoor, maar ik ben een beetje verliefd op haar). Nou ga
ik stoppen want anders is het net of ik aan het slijmen ben, maar dat is niet
zo hoor.
Dikke poot Lodewijck van Aavezaath
(mijn e-mail: lodewijck@compaqnet.nl )