Ik ben Dabbel
Sinds ik in Gouda woon, nu zo'n anderhalf jaar alweer, word
ik elke dag opgehaald door Marry Ellen.
In het begin vond ik dat een beetje eng. Zo'n bus met een klasje blaffende honden,
die ik helemaal niet kende. Maar ik heb even de kat uit de boom gekeken en nu
ben ik gewend.
Ik kan zelfs al los meelopen, al wil Marry Ellen vaak een andere kant op dan ik.
Mijn baas is een keer mee geweest. Ze vond dat reuze leuk. Ze zei dat het net een groep kinderen was, alleen wij praten niet, wij blaffen. En wij hoeven nooit stil te zijn. Dat vind ik wel gaaf.
Van regen hou ik niet zo, m'n poten worden dan zo nat en m'n oren, brr. Maar als ik dan thuis ben gebracht, ga ik altijd lekker op de bank liggen. Dat mag helemaal niet hoor, maar ik doe het toch. Als ik dan de sleutel in het slot hoor, klim ik er gauw vanaf. Mijn baas zegt dan dat het lijkt of ze in de zandbak zit, maar ik doe net of ik dat niet begrijp.
Ik vind het wel leuk om hond te zijn.
Woef